GALEGO 1º ESO onde se reúnen os antigos blogs blogalizando e narciblog.
VÍCHELO, MIRÁCHELO (2º ESO) nova versión do antigo blog do mesmo nome.
GALEGO 1º ESO onde se reúnen os antigos blogs blogalizando e narciblog.
VÍCHELO, MIRÁCHELO (2º ESO) nova versión do antigo blog do mesmo nome.
"Só cantos de
independencia e liberdade balbuciron os meus beizos aínda que ao meu redor
sentirá dende o berce xa, o ruido das cadeas que debían aprisionarme para
sempre, porque o patrimonio da muller son as cadeas da escravitude.
Eu, sen embargo, son
libre, libre como os paxaros, como as brisas, como os árabes no deserto e o
pirata no mar. Libre é o meu corazón, libre a miña alma, e libre o meu
pensamento que se ergue ata o ceo, e descende ata a terra, soberbio como
Luzbel, e doce como unha esperanza.
Cando os señores da terra
me ameazan cunha mirada, ou queren lixar a miña fronte cunha mancha de oprobio,
eu ríome coma eles rin, e fago, en apariencia, a miña iniquidade máis grande
que a súa iniquidade. No fondo, non obstante, o meu corazón é bo, pero non
acato os mandatos dos meus iguais e creo que a súa feitura é igual a miña
feitura, e que a súa carne é igual a miña carne.
Eu son libre. Nada pode
conter a marcha dos meus pensamentos, e eles son a lei que rexe o meu destino”
Cando penso que te fuches
negra sombra que me asombras,
ó pe dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida
no mesmo sol te me amostras
i eres a estrela que brila
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas
si choran, es ti que choras
i es o marmurio do río
i es a noite, i es a aurora.
En todo estás e ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
Outra nova que nos alegra infinito, unha poeta que aínda ten moito que dicir. Premo Nacional de Poesía paraYolanda Castaño polo libro Materia.
Unha entrevista na prensa
unha entrevista en tvG
Dúas novas para comezar o curso. Unha ben feliz, a outra un pouco máis tristeira.
1 de setembro 2023 Paula Carballeira gaña o Premio Nacional de Literatura Dramática co texto: "As alumnas." Este Premio outorgado polo Ministerio de Cultura na modalidade dramática é a primeira vez que se lle concede a unha autora galega. Anteriormente dous dramaturgos galegos levaran este galardón, pero foi Paula Carballeira este ano a que á terceira logra este importante recoñecemento.
O pasado 7 de setembro lamentablemente deixounos a autora dun monumental traballo de índole
Unha marabila máis que podemos observar no noso país con especial sentimento e emoción. Temos máis de 1000 quilómetros de costa para ver ese derradeiro raio de liz, o raio verde no solpor deste día máxico do Solsticio. E se Galicia é a terra dos mil ríos, son varios os milleiros de fontes que agroman por calquera parta para ir na procura das correntes maiores, regatos e ríos, mesmo do mar nas nosas rías. Pois ben nas fontes no albor do día de hoxe podemos ver a flor da auga esa flor que nace xusto cando se ilumina cos primeiros raios do sol que nace máis forte na auga na fonte, nas centos de fontes da nosa terra.
Ambas están presentes na nosa literatura popular na nosa tradición oral... Outramente na nosa tradición e no escudo dos Mariño, hai unha serea. A serea Mariña foi capturada polo señor do pazo dos Goiáns seica nunha praia de Sálvora á quen pertencía esta illa. Aquela criatura con rabo de peixe foi levada a torre do pazo que este señor tiña en Boiro e disque a serea non falaba, permanecía muda. O señor Froilaz coidaba dela e conversaba, cantáballe e conversaba con ela con todo tipo de atencións e detalles aínda que da fermosa serea á que lle puxo o nome de Mariña non saíse palabra ningunha. Co tempo aquela serea comezou a sentir afecto por aquel home que notábaselle que estaba namorado perdidamente dela. Disque as sereas perden a cola de peixe e nácenlle as pernas cando namoran e así se entende que Mariña e maís o señor do pazo acabasne por casar e ter un fillo con ela. Mais Mariña, a pesar de ser feliz e saír da torre a pasear leda co seu filliño polos xardíns do pazo non dicía ren.
Viña o tempo do solsticio e no pazo a servidume preparou unha cacharela para celebrar o San Xoán e os señores do pazo asistiron ao ritual alegre. Cando a fogueira ardía con furor o señor do pazo pediulle o meniño a súa esposa Mariña que ata ese momento permanecera no seu colo e unha vez que estivo nos seus brazos o señor Froilaz finxiu que ía arroxar ao neno ao lume. tanta impresión causou aquela imprevista decisión do seu home que berrou de contado: Ai, meu fillo querido!!! E dende aquela, despois do susto e de perdoar ao seu home xa nunca máis deixou de falar e mesmo cantar como disque adoitan facer tan ben as sereas.
Os 125 anos do seu nacemento traen a Galicia a aquel gran autor das letras castelás que se sentiu poeta galego a escribir nesta lingua seis poemas (non escribiu en máis idiomas).
Jesús Quintero: "Señor Gala, ¿qué es lo más inteligente que se puede hacer en esta vida?"